В местечке Николаев и у Черного моря,
Любил я мою Сурэлэ три года подряд.
Целовались-миловались, и было хорошо,
Когда стояли вместе мы с нею у стены.
С работы возращались вместе всякий раз.
Я был обычный слесарь, работал без конца,
А Сарочка-модистка, она меня ждала,
Бог свидетель, что я тебя не обманывал.
Спокойна будь, любимая - я буду твой навек,
Освобожусь с призыва и будешь ты - моей.
Хупу с тобой поставим в большой синагоге,
Благословит наш брак кантор Мойше-Шмил.
Сваты - ну просто праздник - будут там у нас:
Янкель-водовозник и Беркеле-"пацан",
Велвл-балагула и Яшка-"подлец",
Ицикл - портной и Файвл - кузнец.
Музыканты-клезмеры споют, сыграют - ах!
Мы будем прыгать-плясать день и ночь,
Потом поедим золотую уху,
Сладкого цимеса и может что-нибудь ещё.
Но призыв тут начался, и я стал солдатом.
Забрали меня, сказали мне: "Ты наш брат".
Порушено всё счастье, поломана прекрасная любовь,
Провожала моя Сара взглядом горестным меня.
В местечке Николаев - Сарочка одна,
Ни друзей, ни родных - одинока как камень.
Прощай, прощай, жених мой - пишет мне в письме,
Чтоб всегда носил меня ты в сердце глубоко.
В среду на неделе - вдруг страшное стряслось:
Нашли мою Сурэлэ со сжатыми зубами,
А рядом фляжка с ядом, в руке письмо ко мне:
"Прости, мой дорогой - меня убила тоска по тебе..." |
אין שטעטל ניקאָלאַיעוו און לעבן שוואַרצן
ים,
געליבט האָב איך מײַן שׂרהלע דרײַ יאָר נאָכאַנאַד.
געליובקעט און געסמאָטשקעט, איך האָב געפֿילט אַ טעם,
ווען מיר פֿלעגן שטיין צוזאַמען בײַ דער וואַנט.
צוזאַמען פֿון דער אַרבעט געגאַנגען אַלעמאָל,
איך בין געווען אַ סלעסאַר, געאַרבעט אָן אַ צאָל,
און שׂרקע די מאָדיסטקע האָט אויף מיר געוואַרט -
גאָט איז מיר אַן עדות, איך האָב דיך נישט גענאַרט.
זאָרג ניט ליובע מײַנע, איך וועל נאָר דײַנער זײַן,
פֿון פּריזיוו זיך באַפֿרײַען - וועסטו ווערן מײַן.
אַ חופּה וועל׳מיר שטעלן אין דער גרויסער שיל,
און ברכות וועט אונדז מאַכן דער חזן משה־שמואל.
די שענסטע מחותּנים וועלן בײַ אונדז זײַן:
יאַנקל־וואָדאָוואָזניק און בערקעלע־פּאַצאַן,
וועלוול־באַלעגאָלע און יאַנקעלע־פּאָדליעץ,
איציקל דער שנײַדער און פֿײַוול דער קוזניעץ.
קלעזמאָרים־מוזיקאַנטן וועלן זינגען - אַך!
מיר וועלן שפּרינגען־טאַנצן אַ טאָג מיט אַ נאַכט.
נאָכדעם וועל׳מיר עסן די גאָלדענע יויך,
אויך אַ זיסן צימעס און אפֿשר עפּעס נאָך.
דער פּריזיוו איז געקומען, כ׳בין געוואָרן אַ סאָלדאַט.
מע האָט מיך צוגענומען, געזאָגט מיר "טי נאַש בראַט",
צעשטערט מײַן שיינע ליבע, צעבראָכן מיר מײַן גליק,
באַגלייט האָט מיך מײַן שׂרהלע מיט אַ טרויער־בליק.
אין שטעטל ניקאָלאַיעוו איז שׂרהלע אַליין,
נישטאָ קיין פֿרײַנט, קיין אייגענע - עלנט ווי אַ שטיין.
זײַ געזונט, מײַן חתן, שרײַבט זי מיר אַ בריוו,
דו זאָלסט מיך אייביק טראָגן אין דײַן האַרצן טיף.
אין אַ מיטוואָך נאָך דער אַרבעט איז דאָס שרעקלעכע געשען:
געפֿונען האָט מען שׂרהלען מיט פֿאַרקלעמטע ציין.
אַ פֿלעשעלע פֿון סם, אין האַנט אַ בריוו צו מיר:
"זײַ מיר מוחל, טײַערער, איך בענק צו שטאַרק נאָך דיר..." |
